Op deze frisse tropische zondag reed ik bij uitzondering op tijd de garage uit om naar Haarlem te rijden.
Alweer een jaar geleden nam onze liefste Quirijn de deur die maar naar één kant opengaat. Veel mensen inspireerde hij om te beginnen met aikido; zelfs op zijn werk vond hij een leegstaand zaaltje waar hij de beginselen uitdroeg.
Maar eerst haalde ik Paul Janssen op. Dick, Tiffany en Katje reden ook mee. We kwamen aan bij Aikinokawa, echter niet als eersten. Johanneke was vrolijk bezig met de kinderklas. We stapten uit de bus, spanden de Aikinokawa-vlag en legden wat extra matten neer. Daarna begon het eerbetoon met een warming-up onder leiding van Adriaan en Pieter.
Nadat we opgewarmd waren en er ook gelukkig wat frisse lucht naar binnen kwam, vervolgde Bart Frijns de les. Hij vertelde hoe Quirijn hem jaren bijstond met de gebruikelijke mentale chaos die aikido pleegt te veroorzaken.
Bart Frijns en Paul Kerr vertelden hoe ze trainden in de kleine dojo van Erik Louw in de Govert Flinckstraat. Hoe ze daar te maken kregen met Simon Deering, die je ook nog eens in de maling nam, als je even niet oplette…
Natuurlijk werden we ook getrakteerd op een les van GertJan van Dijk, die van plan was om Quirijn’s ‘Pijnloze Nikyo’ te behandelen, maar die techniek kwam al aan bod. Dus varieerde hij soepeltjes naar een Sankyo. Johanneke demonstreert hier ongevraagd de ‘bendable arm’ waarbij je goed ziet hoe zij aan de rol van uke een mooie invulling kan geven. Daarna mocht ikzelf een stukje doen en ik vond het fijn om Quirijn’s credo door te geven: ‘Aikido is Family’. Gastvrijheid en zorgen voor elkaar gaan hand in hand met de martiale aspecten die we wekelijks trainen. Dankzij Pieter kon ik ook nog een tip van de sluier oplichten over geheimen van het Ministerie van Silly Taisebakki’s. Chidori naar rechts is te prefereren boven hetzelfde naar links. Hier zijn op het moment geen foto’s van.
Bert Mom verraste ons voor de lunch nog met een leuke les met de JO
Na de lunch opende Karel de les en hij drukte ons op het hart om elkaar de kans te geven zélf te ontdekken hoe je een techniek beter uitvoert. Door gewoon te zeggen ‘Probeer ‘t nog es een keer’ i.p.v. gedetailleerde instructie’s te geven, ontstaat er meer ruimte en dat is precies wat nodig is.
We weten dat Ivar een man van weinig woorden is; des te meer raakte het ons toen hij vertelde over Quirijn.
De training werd prachtig afgesloten met een les van Johanneke, waarbij Adriaan op niet mis te verstane wijze deelnam.
